بررسی حساسیت توده های پیاز ایرانی به بیماری ریشه سرخی

بیماری ریشه سرخی پیاز در اثر قارچ ( pyrenochaeta terrestris (syn. phoma terrestris یکی از بیماری های مهم مناطق پیاز کاری کشور بوده که برای اولین بار در اصفهان، شناسایی و گزارش گردید. در راستای کاهش مصرف سموم و در جهت دست یابی به ارقام و یا توده های مقاوم و یا متحمل، بررسی هایی در دو سال متوالی 1381 و 1382 روی حساسیت توده های پیاز ایرانی در مقایسه با ارقام خارجی نسبت به بیماری ریشه سرخی در شرایط گلخانه انجام گردید. مطالعات نشان داد که توده های مورد آزمون از حساسیت متفاوتی در واکنش به عامل بیماری زای ریشه سرخی و توسعه آن برخوردار هستند. توده های مورد آزمون از نظر حساسیت به بیماری ریشه سرخی به چهارگروه تقسیم بندی گردیدند. بر این اساس، دو توده صفی آباد رامهرمز و سرباز بلوچستان از حساس ترین توده های مورد آزمون در این مطالعات بودند و از نظر شاخص بیماری در طیف بیش از دو الی 3 واقع شدند (3-2). ولی اکثر توده ها در طیف 2-1 یعنی طیف حد واسط قرار گرفتند که در اینجا طیف متحمل تلقی می گردند. تعداد معدودی از توده ها در طیف 1-0 قرار گرفتند که در واقع کمترین آلودگی را نسبت به بیماری ریشه سرخی داشته و مقاوم محسوب می شوند. این توده های پیاز، به ترتیب شامل توده های اسحاق آباد نیشابور، محلی ساری، پوست طلایی لوشا، قوطی قصه زنجان، محلی شاهرود، آذربایجان شرقی، شاهرود لاسجرد، محلی رامهرمز، سفید کاشان، قرمز آذرشهر، مرودشت یزد و بومی بوشهر است. در واقع توده های اسحاق آباد نیشابور و محلی ساری از مقاوم ترین توده ها در این آزمایش ها قلمداد می شوند. این نتایج نشان می دهد که توده های ایرانی از مقاومت نسبی و بعضاً بالایی نسبت به بیماری ریشه سرخی برخوردار هستند.